Окудович Валентин
Вайна культураў, альбо Пiрамiда Хеопсу за мурам Мiрскага замку (на белорусском языке)
Валянцiн Акудовiч
Вайна культураў, альбо Пiрамiда Хеопсу за мурам Мiрскага замку
Мiлажальнасьць культуры - гэта казка для дарослых. Культуры больш агрэсыўныя, чым iх носьбiты - народы (гэта аднолькава пасуе i для беларускай культуры). Калi ў войнах памiж народамi хоць зрэдчас здараюцца перапынкi, то ў войнах культураў перапынкаў не бывае. I таму ў войнах культураў - культураў загiнула болей, чым загiнула народу ў збройных войнах народаў.
Не заўсёды i зусiм неабавязкова чужая культура прыносiцца на штыках i штыкамi ўсталёўваецца. Да прыкладу расейская культура з уласнае волi да панаваньня зьнiшчыла iншых культураў нашмат больш, чым усе войскi Расейскай iмпэрыi зьнiшчылi iншых войскаў. (У Расеi сталася амаль iдэаматычным выказваньне: на прасторах нашай краiны жыве больш за сто народаў i народнасьцяў. Ня будзем зьвяртаць увагi на тое, што дакладную колькасьць народаў i народнасьцяў нiхто i нiколi ў Расеi нават не зьбiраўся лiчыць. Зьвернем толькi ўвагу на тое, што для гэтых "больш за сто народаў i народнасьцяў" дамiнуючай, а пераважна i адзiнай культурай зьяўляецца расейская).
Дык вось, калi запытацца чаму сёньня большасьць беларусаў не iдэнтыфiкуе сябе зь беларускаю культураю, то адказ будзе наступным: таму што ўжо безьлiч гадоў нi на хвiлiну не спыняецца вайна расейскай культуры зь беларускай, у вынiку якой апошняя апынулася амаль усьцяж пераможанаю. I, бадай, найтрагiчным у гэтай паразе была параза беларускай мовы.
Мова - той азонавы слой, якi дазваляе больш-менш устойлiва функцыянаваць, разьвiвацца i нарошчваць свой патэнцыял усiм астатнiм чыньнiкам культуры нават у неспрыяльных для яе палiтычных, эканамiчных i сацыяльных умовах. Вядома, у гэтым азонавым слаi кожнай культуры сёньня шмат дзiрак, але ў нас ён зьнiшчаны амаль зуiсм, ад яго засталiся адно лахманы, якiя ўжо не засланяюць цела нацыянальнае культуры як ад сьцюдзёных вятроў культуры расейскай, так i ад касьмiчнага холаду мэтакультуры камунiкатыўна адкрытага грамадзтва.
Уласна, толькi цяпер, згадаўшы пра "касьмiчны холад мэтакультуры", мы падыходзiм да той праблемы, дзеля якой i ствараўся гэты тэкст. Сфармулюем праблему наступным чынам: камунiкатыўна адкрытае грамадзтва iснуе як рэальная пагроза незавершаным у сваiм фармаваньнi нацыянальным культурам. Падкрэсьлiм: не асобныя фрагмэнты, функцыянаваньня грамадзтва камунiкацыяў, а яно само, цалкам, як падзея сучаснай цывiлiзацыi. Гэта i ёсьць найактуальная i найдраматычная праблема культуры.
Вiдавочна, што сёньня за найвыразны сымболь i атрыбут камунiкатыўна адкрытага грамадзтва выступае iнтэрнэт. Але iнтэрнэт - гэта пакуль толькi адна з найноўшых формаў зьмяншэньня дыстанцыi памiх чалавекам i падзеяй быцьця ва ўсiх верагоднамагчымых прасторах (улучна зь вiртуальнай). Распачыналася гэта з паравозу i чыгункi, а працягвалi сьцiскаць прастору - тэлеграф, аўтамабiль, тэлефон, самалёт, радыё, тэлевiзар, кампутар i шмат што яшчэ.
Праз усё гэта разам узятае прастора перастала разьядноўваць суб'екта з аб'ектамi падзеяў быцьця, яна зрабiлася тым, што яднае iх, яна сама ператварылася ў суцэльны сродак камунiкацыi, настолькi татальны, што нават таталiтарныя i дыктатарскiя сыстэмы ўжо ня могуць засьцерагчыся ад гэтай татальнасьцi шчыльна закрытымi межамi.
Адным словам, жадае таго грамадзтва цi не, але яно робiцца празрыстым для iнфармацыйнага i ўвогуле камунiкатыўнага нашэсьця з усiх чатырох бакоў сьвету. Што з гэтага мае непасрэдна культура i як гэтая рашучая транфармацыя зносiнаў памiж суб'ектам i аб'ектам падзеi ўплывае на працэсы культурнай iдэнтыфiкацыi? Папярэдзiм адказ на гэтае пытаньне яшчэ адным, на першы погляд, бадай, нават недарэчным запытам: чаму ў клясычныя эпохi ангелец карыстаўся пераважна знакамi i атрыбутамi ангельскай культуры, паляк - польскай, француз францускай i г.д. Натуральна, найперш таму, што яны свае, родныя, звыклыя, што менавiта яны выразьнiлi з чалавека ўвогуле - ангельца, француза, паляка i г.д. Але не ў меншай меры яшчэ i таму, што гэтыя знакi i атрыбуты культуры былi блiжэй да яго, побач, што за iмi ня трэба было некуды хадзiць, недзе iх адшукваць.
Камунiкатыўна адкрытае грамадзтва кардынальна мяняе сытуацыю. Знакi i атрыбуты iншых культураў апынаюцца ля чалавека гэтаксама блiзка, як знакi i атрыбуты - уласнай. (На экране тэлевiзара Мiрскi замак, Эйфэлева вежа i пiрамiда Хеопсу знаходзяцца на адной адлегласьцi ад гледача.) А гэта азначае, што зьнiкае, цi становiцца амаль незаўважнай розьнiца памiж роднай i чужой культурамi. Бо што яшчэ, як не дыстанцыя, рабiла блiзкую культуру роднай, а аддаленую - чужой? I калi з маленства, зь першых цацак i тэлеперадачаў, з першых убораў i кампутарных гульняў, i потым праз усё жыцьцё на адной адлегласьцi да чалавека будуць прысутнiчаць знакi i атрыбуты розных культураў, дзе родная будзе толькi адной з мноства, то зь якой культураю (не фармальна, а па сутнасьцi) будзе iдэнтыфiкаваць сябе такi чалавек i якая культура зможа зыдэнтыфiкаваць сябе з гэтым цалкам постмадэрновым чалавекам?
Раней, у эпоху татальнай вайны культураў, схема прылучэньня чалавека да той цi iншай культуры была гранiчна простай. Культура-пераможца самаўладна далучала носьбiтаў пераможанай да свайго iдэалягемнага поля, i празь нейкi час апошнiя пачыналi iдэнтыфiкаваць сябе менавiта зь ёй. Аднак у прынцыпе гэта нiчога не зьмяняла, адна культура станавiлася на месца другой - i толькi. I нават калi перамога была няпоўнай (цi няпоўнай была параза), заўсёды адна зь дзьвюх цi некалькi культураў заставалася дамiнуючай i была рэальнай, а не фармальнай падставай для культурнай iдэнтыфiкацыi.
Кардынальна адрозная сытуацыя пачынае складвацца цяпер, калi анулюецца дыстанцыя памiж роднай i iншымi культурамi. На жаль, многiя ўсё яшчэ працягваюць праецыраваць традыцыйную схему зь лiнейнай сытуацыi вайны культураў на нелiнейную сытуацыю камунiкатыўна адкрытага грамадзтва, i адпаведна той, ужо выпрацаванай i зусiм неэфэктыўнай у новых варунках схеме, спрабуюць абараняць свае культуры. Да прыкладу, у 1994 годзе мiнiстр культуры Францыi абвясьцiў, што з-за iнтэрнэту Францыя апынулася перад пагрозаю новай формы калянiялiзму. З таго ж шэрагу i бясконцыя скаргi на амэрыканiзацыю культуры, якiя няспынна гучаць ня толькi ў Эўропе, але i ва ўсiм сьвеце, на францускую iнтэлектуальную экспансiю, урэшце, на сьветапоглядную iнтэрэвэнцыю Ўсходу.
Мы ўсё яшчэ пераважна мысьлiм катэгорыямi эпохi вайны культураў. I не жадаем заўважаць, што ў прасторы камунiкатыўна адкрытага грамадзтва гэтая вайна заканчваецца татальнай паразаю самой вайны. Але з гэтай нагоды я не сьпяшаўся б пляскаць у ладкi, бо вайна культураў была тым мэханiзмам, якi забясьпечваў функцыяваньне асобных культураў. А без гэтага мэханiзму рана цi позна ўсе культуры будуць пераможаныя нечым, што мы ўмоўна называем мэтакультураю: тым, што будзе мець усе прыкметы культуры, але ня будзе iдэнтыфiкавацца нi зь якою культурай канкрэтна, нi, у традыцыйным разуменьнi, з культурай увогуле.
Асноўная характарыстыка традыцыйнага культурнага знаку палягае на яго трывалай зафiксаванасьцi ў кантэксьце нацыянальнай цi сусьветнай культуры. У адрозьненьне ад традыцыйных знакаў культуры, знакi мэтакультуры пазбаўленыя трывалай фiксацыi i нечым апрычонага кантэксту (хаця кожны зь iх мае свой "адрас" i свой "атэстат"), бо ў сытуацыi камунiкатыўна адкрытага грамадзтва ўсе культурныя прасторы, праз разгалiнаваныя i эфэктыўныя камунiкатыўныя сродкi, зыходзяцца ў адзiн кантынуум. I разам з культурнымi прасторамi ў гэтую ямiну кантынууму скочваюцца ўсе знакi ўсiх культураў, ды яшчэ з такой хуткасьцю, што iх цяжка адрасна разрозьнiць, зрэшты i няма ў гэтым сэнсу, бо пакуль будзеш кадыфiкаваць адзiн зь iх, яго заслоняць дзясяткi iншых.
Хуткасьць культурных экспансiяў, калейдаскапiчная множнасьць i рознавэктарнасьць iх тэндэнцыяў анiгiлююць агрэсыўную сутнасьць самой культурнай экспансii. Да таго ж электронныя сродкi iнфармацыi, якiя робяцца дамiнуючымi ў транспартацыi знакаў культуры, падчас працэсу транспартацыi кастрыруюць культурны знак (такая iх тэхналягiчная прырода), гэта значыць вымыкаюць зь яго iдэнтыфiкат (такая iх сацыяльная задача), бо толькi пазбавiўшы iдэнтыфiкату, можна прыстасаваць культурны знак да патрэбаў масавага спажыўца. Таму мне падаюцца няўзважанымi турботы тых, хто непакоiцца, што ўладальнiкi асноўных камунiкатыўных сродкаў (i ў прыватнасьцi iнтэрнэту), будуць праз сваю ўладу экспансаваць знакi таго цi iншага культурнага коду i такiм чынам сфармулююць культурную iмпэрыю, якая праглыне ўсе iншыя культуры. Зрэшты, калi б падобнае i здарылася, то з гледзiшча нашых традыцыйных каштоўнасьцяў, гэта было б яшчэ не найвялiкшай бядою, бо тады мы мелi б хоць адну - вартую нашых традыцыйных уяўленьняў - культуру. Сапраўдная бяда (для тых, хто лiчыць культуру за каштоўнасьць) у тым, што празь нейкi час (i гэта зусiм верагодна) мы ня будзем мець нiякай культуры - нiякай у яе традыцыйным разуменьнi, а будзем мець культуру без культуры, культуру, якую будзе немагчыма iдэнтыфiкаваць нават адносна самой сябе.
