* Паляк мае каралеўскiя манеры й кацiную маральнасьць (англ.)
Палiшэўскi меў зыркае вока й заўважыў Сымонаву адасобленасьць ад iншых, ягоную ганарыстасьць, частую дэкларацыю свае беларускасьцi, чуць не наўмысную, каб прыпамiнаць палякам, што вось ён адзiн на курсе зь лiку пакрыўджаных, што заўсёды смела й адкрыта заяўляе аб сваiх правах, прыпамiнае аб народзе, якi палякi намагалiся некалi асiмiляваць i ў адносiнах да якога мелi захопнiцкiя пляны ў будучынi. Гэткая беларуская дэманстрацыйнасьць - найперш Палiшэўскаму - была косткаю ў горле, якую анiяк нельга было праглынуць. Камандзер вечна дакучаў Спарышу, адносiўся да яго ў найбольшай меры няпрыхiльна й зьняважлiва, а калi-б мог, то, магчыма. й забаранiў-бы навет чытаньне беларускае прэсы. Магчыма, сваймi дачыненьнямi хацеў зьнеахвоцiць беларускага юнака да школы, чаго добрага - выкiнуць яго наогул. Калi-ж спасьцярог, што Сымон не належаў да падлiзаў цi падхалiмаў, верна трымаў нацыянальны гонар, а на ягонае дакучаньне не браў большае ўвагi, Палiшэўскi сапраўды закiпеў i хацеў апошнi раз ды моцна ўкусiць ахвяру, якая вось да гэтага часу нiяк не давалася быць укушанай. За найлепшы сродак выбраў зьнявагу. У апiнii выказаў процiлеглае таму, што сам спасьцярог.
Седзячы асабняком у вагоне й праз запацелыя вокны пазiраючы на шкоцкую мглу, Сымон пасьля доўгiх роздумаў яшчэ больш узбагацiўся пагардай да покернiка-камандзера, якi так выразна, на ягоную думку, выказаў сваю маладушнасьць i подласьць, зьдзекуючыся маральна над безабаронным чалавекам, што адзiн на цэлым курсе адважыўся выявiць нацыянальнае няпольскае аблiчча, утрымаць нацыянальны й асабiсты гонар. Прыдзялiўшы Палiшэўскага да той самай групы, да якой залiчаў Цесьляка, Мыдлеўскага й iншых беларусаедаў-шавiнiстаў, Сымон шкадаваў народ, да якога гэтыя людзi належалi.
МАТЭРА
I
У пераходным вайсковым абозе No 202 у Анконе прыехаўшыя чакалi нядоўга. Разьяжджалiся па сваiх палках, раськiнутых па розных мясцовасьцях Iталii. Адно Сымону давялося пабыць даўжэй, пакуль атрымаў накiраваньне ў цэнтр панцырнага вышкаленьня ў Галiпалi, малой мясцовасьцi на самай падкове iтальянскага боту.
У абозе Спарыш сустрэў чалавека, аб якiм даўно ўжо забыўся. Бачыў яго апошнi раз у Ёландзе. Iдучы ад абознай брамы, Сымон накiраваўся сьцежкай мiж садовых дрэў у вялiкi двухпавярховы дом, дзе начаваў у адным з пакояў на першым паверсе. Насупраць iшоў малога росту, прыгорблены пад цяжарам вайсковага мяшка чалавек. Мундзiр ягоны быў увесь у цёмных плямах, пас брудны, спражка пачарнелая, а барада зарослая шарсьцiньнем. Сымон спасьцярог дробненькi, гарбаносы, пабiты воспавымi знакамi твар. Выдалася, што некалi й дзесьцi гэтага неахайнага чалавека бачыў цi ведаў, i раптоўна пачаў шукаць у памяцi. Мiнаючы яго, звольнiў крок й цэлы час прыглядаўся. Мiнуўшы, адвярнуўся, усё яшчэ не могучы прыгадаць. Маленькi чалавек таксама прыглядаўся да Сымона i, вiдаць, нешта мяркаваў. I тады раптоўна юнак прыпомнiў.
- Казачок! - гукнуў сяброўскiм вiтальным голасам.
- То ты... Спарыш, пане падхаронжы? - зь няпэўнасьцю прамовiў той.
- Так, то я - Спарыш. Пазнаў? Ды давай без "паноў".
- Та дэ там пiзнаў... Думаю воно так i нэ так, - гаварыў замурзаны чалавечак. - Падхаронжы вжэ зробiўся. Бачылы вы таке...
- Ну давай-жа пацiсьнем рукi. Бадай цябе лiха, дзе ты заваляўся!
Моцна пацiснулi рукi.
Казачка пазнаў Сымон дзесьцi яшчэ ў Нямеччыне ў трыццатай дывiзii. Паходзiў недзе з-пад Палтавы, а прозьвiшча й iмя ягонага юнак не ведаў. Празвалi Казачком, дый годзе. Быў гэта надзвычайна дасьцiпны й хiтры сярэдняга веку мужчына. На жыцьцё глядзеў гумарыстычным вокам i меў добрую здольнасьць перадаваць свае спасьцярогi, таксама як i невычарпальную ахвоту без канца апавядаць жарты. У трыццатай дывiзii быў запявалам. Меў зусiм прыемны рэдзенькi тэнар. На пачатку вайны быў у Чырвонай Армii. Трапiўшы ў нямецкi палон, з абозу ваеннапалонных пайшоў добраахвотнiкам ва ўкраiнскую палiцыю. Далейшы лёс закiнуў яго праз трыццатую дывiзiю аж у польскую армiю. Такiм чынам, за час вайны служыў аж у трох, калi ня больш, армiях. Аб сямейным жыцьцi Казачка мала хто ведаў.
- А ты, Казачок, жанаты? - пыталiся ў яго.
- Эх, брате мiй, та нэ одэн раз, - усьмiхаючыся, адказваў васпаваценькi палтавец.
- А дзе-ж твая жонка?
- Та дэ здыбаю, там i жiнка.
Пасьля такiх адказаў сябры не старалiся далей уваходзiць у таямнiцы ягонага сямейнага стану.
Трапiўшы ў польскую армiю, Казачок, стараючыся навучыцца новай для яго мовы, страшэнна зьдзекаваўся над ёю, ня маючы здольнасьцяў у гэтым кiрунку. Палякi, ведаючы, што ў перадваеннай Рэчы Паспалiтай былi "мнейшосьцi народовэ", ня вельмi дзiвiлiся, што прадстаўнiк такой "мнейшосьцi" ня зусiм разьбiраўся ў тонкасьцях iхнае мовы. Пры перапiсе Казачок падаў, што нарадзiўся й увесь час жыў у Каламыi. Нiкому з палякаў i ў галаву не магло прыйсьцi, што гэты жартаўлiвы чалавечак пачаў кар'еру ў Чырвонай Армii й паходзiў з Палтаўшчыны.
- То ты вжэ даўно падхаронжы? - пытаўся Казачок, прыглядаючыся Сымону.
- А вось толькi што скончыў школу ў Ангельшчыне ды еду ў адзьдзел.
- Вы бачылы таке... - дзiвiўся замурзаны жаўнер i паставiў мех побач на траве.
- Ну, а ты адкуль iдзеш i куды вядуць твае дарогi? - спытаў Сымон.
- Подывыся! - Казачок скiнуў свой зялёны берэт, i вачам падхаронжага адкрылася пляшывая, гладка абстрыжаная галава..
- Што з табой? Ты-ж не ў савецкай армii.
- Та згадай.
- Цi не ў вязнiцы ты гэта гасьцiў?
- А дэ-ж ты думаў.
- За што-ж гэта?
- Та я нэ одэн раз. Можно сказаты, што бiльшэ часу в польской армii просiдзiў у вязьнiцах.
- Ха-ха-ха! - разрагатаўся Спарыш. - Ты, мусiць, жартуеш. Ня быў-бы ты той самы стары жартаўлiвец, калi-б штукi якой не ўпароў.
- Та в цым цэла бiда, шчо нэ жартую.
- Праўда?
- Та нашчо мнэ брэхаты...
- То пахвалiся-ж хаця.
- Першы раз, а було цэ шчэ з пачатку, як достався я до цэй армii, под'iванiў у Флёрэнцыi матацыкла. Поiхаў собi без пропуску в Рым i загуляў як сьвiт. Грошы було, як гною, бо з одным напарнiком бiнзiну iтальянцом продалы. У Рымi зловiла мэнэ жандармэрыя, i шысьць мiсяцыў вiдсыдзiў...
- Эгэ, брат, то нядрэнны пачатак! Ну й што далей?
- Другi раз на мотоцыкла вжэ й дывытысь нэ хотiў. Под'iванiў та продаў вантажну машыну. Таксама богатько грошы прогуляў.
- Бачу, што ты поступ уверх рабiў, - сьмяяўся падхаронжы.
- Та цэ не всэ. Як вiдсiдзiў за машыну, так полiз на апоны, але там вжэ нэ вдалося...
- Дык пэцкаль, значыцца, зь цябе выйшаў.
Сымон сьмяяўся, хоць i ня быў пэўны, што ўкраiнец гаварыў праўду, хаця ўсё было надта праўдападобнае. Казачок бажыўся, што праўду кажа.
- А чаму-ж ты ў зладзейства кiнуўся? Раней, здаецца, ты быў зусiм парадачны чалавек.
- Лiпшэ сiдыты ў вязьнiцы, чым на фронцi, - адказаў украiнец, усьмiхаючыся. - Та всi-ж у польскай армii крадуць...
