- Ведаеш, Бася, там дрэнна кормяць. Зрыхтуем перадачы: ты для Пятра, я для Рамана.
- Я ўжо спрабавала - ня прыймаюць. Ларыса таксама Раману насiла - тое самае. Мне сказалi, мусiць быць дазвол на перадачы ад сьледчага. Я тады папрасiла была дазволiць мне пабачаньне. I гэтай просьбы таксама не задаволiлi.
Камоцкая слухала, а ў пямяцi яе ўсплыў малюнак: ля турэмных варот жанчыны з перадачамi. Гэта яна пабачыла, калi выходзiла з будынку НКВД, ужо вызваленая. "Няўжо нi ў кога з iх ня прыймаюць?"
Сяброўкi радзiлiся, гаварылi, успамiналi. Перабралi па костачках усiх сваiх знаёмых. Зблiзiлiся.
Цыпiна запыталася ў Камоцкай, цi ёсьць усё-ткi ў каго-небудзь з арыштаваных вiна якая?
- Ну, якая вiна ў твайго Пецькi?
- Можа тое, што Пецька займаўся пiсанiнай i ўжо пачаў друкавацца? Помнiш яго апавяданьне ў газэце "Лiтаратура i мастацтва"? Там нешта ў яго знаходзiлi. А можа таму, што сябраваў з Раманам? Скажы, ну чаго з дуру яго пагнала ў тую Польшчу? Гэтым ён пашкодзiў i сабе i ўсiм. Ня ты яго туды зманьвала?
Цыпiна была перакананая, што Пятрок сядзiць з-за Рамана, хоць прама й не гаварыла пра гэта Камоцкай. Не хацела з ёю сварыцца.
Камоцкая мела сваё меркаваньне.
- Ты-ж ведаеш, Бася, пiсаць пабеларуску, друкавацца - ужо гэта адно ў нас ня добра. Гэта ўжо нацыяналiзм. Глядзi, апрача Рамана, лiчы, усе нашыя хлопцы пiсалi: хто для сябе, хто для друку. Пiсалi-б яны парасейску, дальбог, iх не чапалi-б. Дык твая здагадка ў нейкiм сэньсе правiльная. (Абараняць Рамана Камоцкая ня стала - быццам з-за яго сеў i Пацька.)
Цыпiна ня зусiм была згоднай з Камоцкай:
- Пiсаць-жа пабеларуску не забаронена?
- Так, не забаронена, але ўсё яно ня так проста.
Камоцкая не хацела, устрымалася ад удакладненьня пытаньня. Цыпiна ня ведае ўсяго. Яна сама ня ведала, пакуль не пабывала там. Толькi там стаецца ўсё зразумелым.
Камоцкая не сказала Цыпiнай пра суд над бацькам Рамана i што яна была на гэтым судзе ў якасьцi сьведкi. Хацела сказаць, але адумалася. Ёй стрэлiла думка (такая раптоўная!), а мо яе выпусьцiлi, каб яна сьведчыла супраць Рамана? "Такою цаной я зарабiла сабе свабоду?"
Цыпiна перабiла гэтую думку сваiм запрашэньнем за стол i нешта зьесьцi.
- За тваё вызваленьне, Валя! - узьняла Цыпiна пазалочаную чарачку з каньяком. (Цыпiну забясьпячала правiянтам i ўсiм iншым ейная сястра з закрытага магазыну, куды яна мела доступ, як жонка высокага партыйнага работнiка).
- Лепш-бы ты, Бася, не прагалашала такога тосту. Ён дужа горкi, - сказала ў адказ Камоцкая i ейная чарчына засталася не паднятай.
- Ты сапраўды пакрыўдзiлася? Зрэшты, разумею. Выбачай! Былi i будзем добрымi таварышкамi. Я рада, што ты завiтала да мяне. Цяпер я адна. Мацi ў шпiталi... I ведаеш - я ўжо чую, як ён шаволiцца ў мяне ў нутры. Ты-ж разумееш, пра што я гавару... Ты-ж хiба прыкмецiла... А што ён будзе ён я ў гэтым упэўнена. Пецька хацеў яго, i асаблiва стараўся, каб ён быў ён.
Цыпiна сьмяялася, але разам i пусьцiла сьлязу, што Пецькi няма.
- Не забывай мяне. Заходзь. Мы-ж, можна сказаць, цяпер з табой удовы. Але што гэта я? Яны-ж не памёрлi. Нi для мяне, нi для цябе. Я буду чакаць Пецьку, каб нават яго на дзесяць год асудзiлi. А ты? Ты, здаецца, парожняя. Раман не пастараўся.
Камоцкая нiчога на гэта не адказала. Сядзела задуменнай i сумнай. Яна шукала ў Цыпiнай нейкай падтрымкi - уласна, за гэтым яна прыйшла да яе - але Цыпiна, як Цыпiна: у яе няма душы.
На парозе - на зьдзiўленьне абедзьвюх - паказалася Ларыса.
- Глядзi, яшчэ адна ўдава, - насьмешлiва ткнула Бася пальцам у грудзi Камоцкай. - Праходзь, праходзь, Ларыска. Не саромся. Гэта я пра тое, што ўсе мы цяпер удовы - хлопцаў-жа няма: забралi. Застаўся адзiн Сьцяпан Мялешка, а дзяўчатаў, колькi хочаш.
Цыпiна многазначна глянула на Камоцкую, але тая не зьвярнула на гэта нiякай увагi, радая прыходу Ларысы. Прысутнасьць Ларысы хутка зьмянiла напрамак гаворкi. Цыпiна, ужо сур'ёзная i клапатлiвая, зьвярнулася да Ларысы:
- Можа хочаш перакусiць што?.. Канечне-ж, i гавары, за чым прыйшла, ты-ж да мяне так не заходзiш.
- Каб вы ведалi што? Мэльцэра арыштавалi! Увесь наш iнстытут пад пытаньнем. Усе прыцiхлi. Затаiлiся. Нашыя некуды выпаўзьлi з манастыра, i мне стала не па сабе адной. Дык я вось да цябе. Балазе, ты тут-жа, пад бокам. Што гэта будзе?
Ларыса зiрнула на Камоцкую, як-бы шукаючы ў яе адказу. Ды Камоцкая, пачуўшы навiну, неяк ссутулiлася, нат зьмянiлася з твару: усё яшчэ не перастаюць латошыць, а яе вось выпусьцiлi. Яна вычувала нейкую сваю вiну, чулася няёмка перад сяброўкамi за тую нiбыта лiтасьць да яе з боку НКВД. Але гэта была толькi мiмалётная няёмкасьць - Камоцкая авалодала сабой i запыталася ў Ларысы:
- Што табе сказалi ў камэндатуры?
Ларыса здагадалася пра што ў яе пытаецца Камоцкая:
- Толькi пасьля суду могуць прыняць перадачы.
- Дармо! Трэба паспытаць яшчэ. У iх сем пятнiц на тыднi, - ажыўлена сказала Цыпiна.
На гэтым i пагадзiлiся. Цыпiна ня выказала адносна арышту дырэктара спагады цi спачуваньня. Туды яму й дарога: пасадзiў хлопцаў, сеў i сам. Не, па iм я ня плачу. Накрыла стол. Нарэзала каўбасы, смачна пахнай, кракаўскай. Зрыхтавала гарбату. Ларыса адчула страшны голад i ела, не саромячыся. Камоцкая падумала, якая яна непасрэдная. Пазайздросьцiла ёй. Сама толькi ўзяла, каб паспрабаваць, хоць ёй i цяжка было ўстрымацца ад спакусы ня ўзяць болей. Цыпiна частуе, але глядзiць, колькi ты зьела.
Камоцкая, разьвiтваючыся, прасiла Ларысу заходзiць да яе. Яна вярнулася на Кляра Цэткiн, ня надта задаволенай сваiмi адведзiнамi Цыпiнай i чамусьцi дакарала за гэта сябе самую.
37
Раман Корзюк рабiў усё, каб утрымацца, як яму радзiў Цьвiкевiч на "вышынi", не паддавацца смутку, гнаць вон з душы лятуценнасьць i лiрыку - у чаканьнi суду гэта ўсё адмоўныя якасьцi. На прагулку Раманаву камэру не вадзiлi, i ейныя насельнiкi наладжвалi "шпацыр" самi ў сябе: падбiралi з падлогi свае лахманы, на якiх удзень сядзелi, а ўначы спалi, густа садзiлiся сьпiной да сьценаў, падабраўшы ногi, каб было больш прастору. У вынiку вызвалялася невялiкая пляцоўка да хацьбы. Прычым, "прагулку" пачыналi ня ўсе адразу, а чародна: спачатку адна, потым другая палавiна камэры. Корзюк быў iнiцыятарам такiх "прагулак", падаваў, з даручэньня старасты камэры, каманду i рух пачынаўся - у вадзiн i ў другi бок. Карыдорны заглядваў у "ваўчок", дзiвiўся такому "шэсьцю", баяўся толькi аднаго - каб ня было якога бунту. Апрача "прагулак", Корзюк умудраўся пампаваць паветра з карыдору, сьвяжэйшае, чымся ў камэры: прыкладаўся носам да пазоў у дзьвярах i смактаў, убiраў у грудзi, даставаў "азон". Асаблiва доўга прастойваў ён уначы, калi паветра ў карыдоры было халаднейшае. "Асьвяжаў" сябе Корзюк i ў час калi камэру выводзiлi на апраўку: ськiнуўшы кашулю, мыўся пад кранам, плёхаўся, фыркаў, выцiраўся мокрым рушнiком, загартоўваўся. Цьвiкевiч, назiраючы за iм, радваўся, што "хлопец" трымаецца. Корзюк ведаў, што на судзе будуць сьведкi з лiку студэнтаў ягонага курсу, i ён не хацеў паказвацца перад iмi слабым, цi тым больш - змарнелым. Ён хацеў выглядаць у ваблiччы гэтых сьведкаў дужым, героем-пакутнiкам, вышэйшым, чымся яны, гордым, сьведамым сваёй мiсыi, хоць i ня цалкам яснай для яго самога. Ён цешыў сябе думкай - i гэта яго падтрымлiвала - што бальшыня студэнтаў, асаблiва дзяўчаты, спачуваюць яму, што самы факт арышту ўжо ўзвышае яго ў вачох ня толькi студэнтаў, а й у выкладчыкаў.
Супярэчлiвым было ягонае ўяўленьне толькi адносна Валi Камоцкай: у сваiх пачуцьцях да яе Корзюк ня мог добра разабрацца. Апынуўшыся ў турме, ён думаў пра яе больш, чым калi-небудзь, шкадаваў, што ня быў з ёй больш лагодным, не аддаваўся цалкам, як яна таго хацела, ейнай "лiпкай фiзыялёгii". Не разумеў яе. Быў таксама лiпкiм, хацеў яе, але сваю любасьць да яе глумiў сваёю няўстолiвасьцю, няўважлiвасьцяй, а то й грубасьцяй. Я хацеў яе, калi хацеў, i кпiў з яе, калi не хацеў. О, мая Стаянка на краю начы! Гэта была нашая апошняя жарсьць, высокая, зорная, большая за "лiпкую фiзыялёгiю". У гэтай жарсьцi захлынулася гармонiя сусьвету, то было сутыкненьне абсалютнай згоды, звычайнага з нязвычайным, чалавечага з боскiм. Нам ня было сорамна. Гэта ня было грэхам, а злучвом, яднаньнем, iстотай у iстоце. А мо турма нас цяпер разьяднала? Не, гэтага ня можа быць. Я зразумеў, што сапраўды кахаю цябе i хачу цябе. Уласна, у мяне нiкога не засталося, апрача цябе. I калi-б ня было цябе, хiба быў-бы я? У мяне былi бацькi, сястра, але iх няма. Можа й цябе ўжо няма? Можа й ты адыйшла? О, як-бы я хацеў, каб мы i тут былi разам. Гэта надавала-б нашым пакутам асаблiвага значэньня. Даруй - лепш-бы ты заставалася ў мурох, чымся вонках iх. Мне было-б лягчэй. А то - я няўпэўнены. Я сьню цябе - засмучанай, журботнай, такой, якой я хацеў-бы, каб ты была. Засмучанай дзеля мяне. Але ты - якой я цябе бачу ў снох - можа не такая ў сапраўднасьцi. Цi-ж ня так? Або часам - я хачу цябе ў сьне, i ты прыходзiш да мяне, як-бы сапраўды. Гэтак бачу цябе ў сьне, а адплюшчу вочы - цябе няма. Iлюзiя. Бурбалка. Бачу цябе на яве, гляджу, што ты робiш, але-ж ты не са мной... Не магу толькi ўявiць цябе соннай. I ведаеш, што? Часам я думаю, што нехта, як i я калiсьцi, стукаецца ў тваю сьцяну, ля якой стаiць твой ложак, каб ты пачула i адчынiла. Не, ты не такая. Стаянка на краю начы нас зьляпiла навекi ў вадно. Ты непадкупная... А ўсё-ткi, як ты выйшла на волю? Пакiнула тут мяне аднаго? Чаму-б табе не застацца тут дзеля мяне? Мы былi-б тут разам, як на Стаянцы. Назаўсёды. Цябе сьледчыя падкупiлi? Ты iм нешта абяцала? Пагадзiлася на нешта? А мо ты ашукала iх, каб выйсьцi на волю i стуль дапамагаць мне, цягнуць мяне адсюль? Але-ж. Што-б ты магла зрабiць, калi-б ты сядзела разам са мною? Нiчога. Бачыш, ты ўжо адплачваеш iм - выклiкалi-ж цябе на суд за сьведку. Я, канешне, ня турбуюся - мяне ты не прадала. Але ўсё-ткi ты прыйшла на суд. Чаму ты на гэта пагадзiлася? Абараняць мяне? Ну, канешне-ж. Чаму я, ёлапень, ня бачу гэтага? Хутка будзе i мой суд. Ты прыйдзеш? Будзеш сьведчыць? Але. Я пабачуся з табою. I мо астаньнi раз. Злаўлю толькi адзiн твой зiрк, i я разгадаю цябе - мая ты, цi не. А мо зiрнеш ты на мяне i ўбачыш безнадзейнасьць. О, гэта будзе адказнае спатканьне! Калi будзе наогул. Гэта Валя, а што я? Што я такое? Я нiшто. У мяне няма асобы. У мяне пад нагамi няма грунту. Былi бацькi - няма бацькоў. Быў хутар - няма хутару. Вучыўся недавучыўся. Я жыў супярэчнасьцямi i ў гэтым знаходзiў сiлу. Цяпер няма i мяне. Супярэчнасьцi злагоджаныя, зьнятыя, прыведзеныя да адзiнства. I ўсё скончылася. Адзiнства - гэта канец. А што такое тая Беларусь? Цяпер яе таксама няма. Яна ў НКВД. I што засталося? Нiчога. Але гэта ўсё-ж ня так - застаўся я, засталася Беларусь. Але для чаго я сябе прызначаю? Якую стаўляю мэту? Мэта... Мэта... Мэта... Кандраценя казаў - настаў мой судны дзень. Якi дзень? Суд? А што такое суд? Уласна, за што мяне судзяць? Ведаю я? Усьведамляю? Быць годным Корзюкаў? А што такое Корзюкi? Хутар цi нешта большае? Мяне ўсьведамляў высокi польскi чын. Вучыў мяне патрыятызму. Ёсьць ён у мяне? Гатовы я ахвяраваць сабою дзеля яго? А можа я ўжо склаў ахвяру на аўтар патрыятызму? Турма - гэта ахвяра цi толькi пакута? Валя - таксама патрыятызм? Патрыятызм - гэта нацыяналiзм? Ноч... I я адзiн уначы... Што робiць цяпер Цiмошка? Стварае мадэлi? Мадэлюе Беларусь? Я таксама мадэль? Так, мадэль. Аформленая мадэль. Дасюль быў я аморфным. Тут я атрымаў афармленьне.. Аформiўся. Я ўведаў, што над хутарам Корзюка, як правобраз яго, схiлiлася, няпрыкметная для людскога вока, бы журботная Мадонна, Беларусь. Дасюль ня бачыў яе, а цяпер угледзеў. Адкрыў. Усю ў блакiтных сьлязах. Мне дапамог гэта зрабiць Цiмошка. Ён аформiў мяне. Кандраценя гаварыў ня зусiм выразна. Ён ходаўся толькi як-бы дзеля мацi мае. А можа й мацi мая - тая-ж самая Мадонна? Кандраценя ўзяў апеку нада мною, шкадуючы мяне, зноў-жа дзеля мае мацi. Я застаўся адзiн. I гэта быў ейны наказ Кандраценю настаўляць мяне, неразумнага? Бо-ж я тут, а яны там, па той бок мяжы. Мадонна ў смутку сьхiляецца над iмi i нада мною - тут i там. Благаслаўляе нас?
