Некалькi хвiлiн усё было добра. Я спакойна ляжаў на спiне. Пасля мне захацелася агледзець пакой, i я павярнуўся на бок.
У камiне заставалiся дзве цi тры чырвоныя галавешкi, якiя асвятлялi ножкi фатэля. I мне зноў здалося, што ў iм сядзiць чалавек.
Я хуценька чыркануў запалкай - гэта была памылка, у фатэлi нiкога не было.
Я ўстаў i адсунуў фатэль за ложак. Пасля зноў патушыў святло i паспрабаваў заснуць. Я паспеў паспаць можа якiх хвiлiн пяць, калi мне ў сне, як наяве, з'явiлася вiдовiшча, перажытае ўвечары. Я прачнуўся апанаваны жахам, запалiў святло, сеў на ложку i ўжо нават не думаў пра тое, каб заснуць.
Аднак двойчы я мiмаволi засынаў на нейкi момант, i абодва разы прывiд вяртаўся. Здавалася, я звар'яцеў.
Калi настаў дзень, я ачуўся i спакойна прадрамаў да апоўдня.
Усё скончылася. Можа, гэта была гарачка, страшны сон, цi ж я ведаю? Урэшце, я быў хворы. Дый дурны таксама.
Увесь гэты дзень мне было вельмi весела. Я павячэраў у кабарэ, паглядзеў спектакль i пайшоў дадому. Але калi я ўжо падыходзiў да дома, мяне апанавала нейкая трывога. Я баяўся зноў убачыць ЯГО. Я баяўся новай памылкi маiх вачэй, баяўся галюцынацыi, баяўся жаху, якi мяне ахопiць.
Больш за гадзiну я хадзiў туды-сюды па вулiцы. Урэшце я абазваў сябе iдыётам i ўвайшоў. Я так задыхаўся, што ледзь дабраўся да свайго паверха. Я пастаяў яшчэ хвiлiн дзесяць перад дзвярыма, пасля, напружыўшы волю, у нейкiм парыве мужнасцi павярнуў ключ. Са свечкай у руцэ я кiнуўся наперад, штурхнуў нагой прачыненыя дзверы майго пакоя i, стрымлiваючы жах, паглядзеў у бок камiна. Там нiкога не было...
Якая палёгка! Якая радасць! Ратунак! Я хадзiў сюды-туды па пакоi. Але мне ўсё ж было неспакойна, час ад часу я рэзка паварочваўся, мяне непакоiў цень у кутах.
Спаў я кепска, усю ноч мяне будзiлi нейкiя таямнiчыя гукi. Але ЯГО я не бачыў. Больш нiколi.
З таго дня я баюся заставацца адзiн уначы. Мне здаецца, што прывiд недзе побач, навокал. I ўсё ж ён болей не з'яўляўся. Зрэшты, гэта ўжо не так важна, бо я ў гэта не веру, я ведаю, што гэта глупства!
I аднак ён мяне турбуе, бо я ўвесь час пра яго думаю - правая рука вiсела, галава была нахiленая ўлева, як у чалавека, якi спiць... Ну, хопiць, халера з iм! Не хачу больш пра гэта думаць!
I ўсё ж адкуль гэтае насланнё? Адкуль гэтая неадчэпнасць? Яго ногi былi каля самага агню!
Ён не дае мне спакою. Гэта глупства, але гэта так. Хто гэта - ён? Я добра ведаю, што ён не iснуе, што ўсё гэта лухта! Ён iснуе толькi ў маёй боязi, у маiм страху! Ну, хопiць!..
Усё гэта так, але я ўсё ж нiяк не магу сябе пераканаць, набрацца смеласцi - я не магу больш заставацца адзiн у маёй кватэры, бо там - ён. Я ведаю, што больш нiколi яго не ўбачу, ён болшп не з'явiцца, з гэтым скончана. Але ён жыве ў маiх думках. Ён застаецца нябачны, i тым не менш ён iснуе. Ён хаваецца за дзвярыма, у зачыненай шафе, пад ложкам, ва ўсiх цёмных кутах, ва ўсiх ценях. Калi я адчыняю дзверы, заглядаю ў шафу, лезу са свечкай пад ложак або асвятляю ўсе цёмныя куты - яго там ужо няма. Але тады мне здаецца, што ён тоiцца ў мяне за спiнай. Я азiраюся, хоць i ведаю, веру, што не ўбачу яго. I тым не меней ён зноў застаецца недзе ззаду.
Гэта глупства, але гэта жахлiва. I я нiчога не магу зрабiць.
Але калi б нас было двое ў кватэры, праўда, я ведаю напэўна, ён бы знiк назаўсёды! Бо ён ёсць таму, што я адзiн, толькi таму, што я адзiн.
