Дарожка зрабiлася шарэйшая, i праз пару хвiлiн ён выйшаў на сцяжыну, пра якую дзяўчына яму гаварыла - звычайную звярыную сцежку, што патанала ў хмызняку. У яго не было гадзiннiка, але яшчэ не магло быць пятнаццацi гадзiн. Пад нагамi было так шмат пралесак, што немагчыма было прайсцi, не наступiўшы. Ён нахiлiўся i пачаў збiраць букет, i дзеля таго, каб прабавiць час, i таму, што яму прыйшла ў галаву iдэя - цi не было б добра, калi яны сустрэнуцца, падараваць дзяўчыне букет кветак. Ён ужо назбiраў вялiкi букет i ўдыхаў дзiўны, трошкi прывялы пах, як раптам ззаду пачуўся нейкi гук. Ён застыў на месцы. Без сумнення, гэта затрашчала сухая галiнка пад нечай нагой. Ён зноў пачаў збiраць пралескi. Найлепшае, што ён мог зрабiць. Або гэта была дзяўчына, або нехта за iм сачыў. Азiрнуцца значыла прызнаць сваю вiну. Ён сарваў кветку, другую. Нечая рука лёгка легла яму на плячо.
Ён падняў вочы. Гэта была дзяўчына. Яна пахiтала галавою, вiдаць, папярэджваючы, каб ён маўчаў, пасля развяла рукою кустоўе i пайшла наперадзе вузкай сцежкай, што вяла ў лес. Напэўна, яна ўжо раней была тут, бо абыходзiла ўсе балацявiнкi, быццам ведала iх на памяць. Ўiнстан, сцiскаючы ў руцэ букет, iшоў следам. Спачатку ён адчуў палёгку, але разглядаючы зграбнае i крамянае цела дзяўчыны, што iшла перад iм, пунсовы пояс, зацягнуты якраз настолькi, каб падкрэслiць круглiзну клубоў, ён адчуў, як уласная непаўнацэннасць цiсне на яго нязносным цяжарам. Нават у гэты момант яму здавалася, што яна можа адмовiцца ад яго, калi азiрнецца i прыгледзiцца ўважлiвей. Ласкавае паветра i зелень лiстоты яшчэ болей дадавалi роспачы. Ужо iдучы са станцыi, ён адчуў, якiм брудным i нягеглым ён выглядае пад травеньскiм сонцам. Ён адчуў сябе пакаёвым стварэннем з гарадскiм пылам у порах скуры. Ён падумаў, што дагэтуль яна, напэўна, яшчэ нi разу не бачыла яго на вулiцы, пад сонечным святлом. Яны прыйшлi да паваленага дрэва, пра якое яна казала. Дзяўчына пераступiла яго i рассунула хмызняк, праз якi, здавалася, не было праходу. Ўiнстан пайшоў за ёй i ўбачыў, што яны выйшлi на лясную палянку - невялiчкi, парослы травою ўзгорак, шчыльна закрыты з усiх бакоў маладымi гонкiмi дрэвамi. Дзяўчына спынiлася i азiрнулася.
- Вось мы i прыйшлi, - сказала яна.
Яна стаяла проста перад iм, усяго за некалькi крокаў. Ён усё яшчэ не наважваўся падысцi блiжэй.
- Я не хацела нiчога казаць, пакуль мы iшлi па сцежцы, - гаварыла яна, бо там мог быць схаваны мiкрафон. Не думаю, каб ён i сапраўды там быў, але, можа, i ёсць. Можна заўсёды чакаць, што хтосьцi з гэтых свiнняў пазнае твой голас. Але тут нам нiчога не пагражае.
Ён усё яшчэ баяўся падысцi. Ён недарэчна паўтарыў:
- Нам тут нiчога не пагражае?
- Ага. Бачыш, якiя дрэвы?
Гэта былi ясенi. Старыя дрэвы спiлавалi, i на iх месцы вырас цэлы лес маладых, не таўсцейшых за руку.
- Тут няма дзе схаваць мiкрафон. Дый я тут ужо была.
Яны проста так сабе размаўлялi. Цяпер ён ужо наважыўся падысцi да яе блiжэй. Яна стаяла перад iм, зграбная, з трохi iранiчнай усмешкай на вуснах, быццам пыталася, чаму ён так доўга цягне. Пралескi ўжо рассыпалiся па зямлi. Яны ўпалi быццам самi па сабе. Ён узяў яе за руку.
- Цi паверыш ты, - пачаў ён, - я дагэтуль не ведаў, якога колеру ў цябе вочы.
Ён разгледзеў - яны былi карыя цi, хутчэй, светла-карыя, але вейкi былi чорныя.
- Цяпер, убачыўшы, якi я ёсць, цi здолееш ты на мяне глядзець без агiды?
- А чаго ўжо там.
- Мне трыццаць дзевяць гадоў. У мяне ёсць жонка, з якой я не магу развесцiся. У мяне варыкозная язва на назе. У мяне пяць устаўных зубоў.
- Ну i напляваць, - адказала дзяўчына.
Цяжка было сказаць, хто з iх узяў iнiцыятыву, але праз хвiлiну яна была ўжо ў ягоных абдымках. Спачатку ён проста не мог гэтаму паверыць. Ён адчуваў яе маладое цела, мяккасць яе чорных валасоў на сваiм твары, i - так! - яна павярнулася да яго, i ён цалаваў яе ў вялiкiя чырвоныя вусны. Яна абхапiла яго за шыю i казала: любы, мiлы, каханы. Ён паклаў яе на зямлю. Яна зусiм не супрацiўлялася, i ён мог рабiць з ёю ўсё, што хацеў. Але, кажучы праўду, ён не адчуваў нiчога больш, як толькi дотык яе цела. Ён не адчуваў нiчога, апроч нявер'я i гордасцi. Ён быў шчаслiвы з таго, што адбывалася, але не адчуваў нiякага фiзiчнага жадання. Цi было пакуль зарана, цi яго напалохалi яе маладосць i прыгажосць, цi, можа, проста ён ужо прызвычаiўся жыць без жанчыны - прычыны ён не ведаў. Дзяўчына паднялася i дастала з яго валасоў пралеску. Яна села побач з iм i абняла яго.
- Не хвалюйся, любы. Мы не спяшаемся. Увесь вечар наперадзе. А тут цудоўная схованка, праўда? Я знайшла яе аднойчы, калi заблудзiлася ў адным паходзе. Калi б нехта сюды iшоў, яго можна было б пачуць за сто метраў...
- Як цябе завуць? - спытаўся Ўiнстан.
- Джулiя. Тваё iмя я ведаю. Ўiнстан. Ўiнстан Смiт.
- Адкуль ты яго ведаеш?
- Здаецца, мой любы, я спрытнейшая на здагадкi, чым ты. Скажы, што ты пра мяне думаў да таго дня, як я перадала табе запiску?
Ён зусiм не збiраўся хлусiць. Сказаць з самога пачатку найгоршае - у гэтым была нават нейкая ахвяра на алтар кахання.
- Я не мог на цябе глядзець, - адказаў ён. - Мне хацелася згвалцiць цябе i пасля забiць. Усяго два тыднi таму я сур'ёзна збiраўся разбiць табе галаву каменем. Калi хочаш ведаць праўду, я ўяўляў сабе, што ты маеш дачыненне да Палiцыi Думак.
Дзяўчына шчыра засмяялася. Вiдаць, яна прымала гэтае прызнанне як данiну свайму дасканаламу майстэрству прыкiдвацца.
- Палiцыя Думак? Ты напраўду так думаў?
- Ну, можа, i не зусiм. Але мяркуючы з тваёй знешнасцi, дый проста таму, што ты маладая, свежая i здаровая, разумееш, я думаў, што, можа, ты...
- Ты думаў, што я сумленны сябра Партыi, чысты ў словах i справах. Сцягi, дэманстрацыi, лозунгi, гульнi, калектыўныя паходы - уся гэтая лухта. I ты думаў, што, калi б у мяне была хоць найменшая магчымасць, я б выдала цябе як думзлачынцу i цябе забiлi б?
- Ну, нешта падобнае да таго. Большасць маладых дзяўчат якраз такiя i ёсць, ты ж ведаеш.
- Уся прычына вось у гэтым, - сказала яна, сарваўшы з сябе чырвоны пояс Антысексуальнага Саюза Моладзi i кiнуўшы яго ў вецце.
Пасля, як быццам нешта прыгадаўшы, яна пашукала рукой у кiшэнi камбiнезона i дастала адтуль маленькую плiтку шакаладу. Яна пераламала яе напалам i дала адзiн кавалак Ўiнстану. Яшчэ перш чым узяць плiтку, ён здагадаўся па паху, што гэта быў не звычайны шакалад. Гэты быў цёмны i блiскучы, загорнуты ў срэбную паперу. Звычайна ж шакалад быў крохкiм рэчывам брудна-бурага колеру i меў смак, калi яго можна было апiсаць, дыму ад гарэння адкiдаў. Але некалi даўно Ўiнстану даводзiлася каштаваць шакалад, падобны да таго, што дала яму Джулiя. Першая хваля паху абудзiла ў iм успамiн, невыразны, але неадчэпны i хвалюючы.
- Адкуль ты гэта ўзяла? - спытаўся ён.
- Чорны рынак, - няўважна адказала яна. - Калi паглядзець збоку, дык я i ёсць менавiта такая дзяўчына. Я вельмi спрытная ў гульнях. У Шпiёнах я была важатай атрада. Тры вечары на тыдзень я працую дадаткова на Антысексуальны Саюз Моладзi. Цэлымi гадзiнамi я расклейваю iхняе паскудства па ўсiм Лондане. На дэманстрацыях я заўсёды нясу сцягi. Я заўсёды ў добрым гуморы i нiколi не ўцякаю ад цяжкай працы. Заўсёды крычы разам з натоўпам - вось як. Гэта адзiная магчымасць жыць спакойна.
