Вядома ж, сустрэча накшталт такой, што адбылася ранiцай, болей не магла паўтарыцца. Калi б яна працавала ў аддзеле дакументацыi, дык гэта было б адносна лёгка; але ён меў вельмi цьмянае ўяўленне, у якой частцы вялiзнага будынка быў аддзел мастацкай лiтаратуры, ды ў яго i не было нiякай нагоды туды пайсцi. Калi б ён ведаў, дзе яна жыве i а каторай гадзiне выходзiць з працы, тады б ён мог паспрабаваць сустрэць яе па дарозе дадому. Але спроба правесцi яе дамоў была небяспечнай, бо прыйшлося б чакаць перад Мiнiстэрствам, а гэта, напэўна, прыцягнула б увагу. Пра лiст па пошце таксама не магло быць гаворкi. Усiм было добра вядома, што лiсты перад дастаўкай распячатваюцца. Дый цяпер мала хто пiсаў лiсты. Для паведамленняў, якiя час ад часу прыходзiлаея рабiць, iснавалi адмысловыя паштоўкi з наборам сказаў, з якiх непатрэбныя выкрэслiвалiся. Ва ўсялякiм разе, ён не ведаў нават iмя дзяўчыны, не кажучы ўжо пра адрас. Урэшце, ён прыйшоў да высновы, што самым бяспечным месцам была сталоўка. Калi б яму пашчасцiла сесцi з ёй адной за столiкам дзесьцi ў сярэдзiне залы, не надта блiзка да тэлеглядаў i сярод шуму галасоў - дык хапiла б i паўхвiлiны, каб абмяняцца з ёй параю слоў.
Увесь наступны тыдзень жыццё здавалася яму кашмарным сном. На другi дзень яна з'явiлася ў сталоўцы толькi тады, калi яму трэба было выходзiць, бо ўжо прагучала сiрэна. Напэўна, яе перавялi ў пазнейшую змену. Яны мiнулi адно аднаго, нават не азiрнуўшыся. Яшчэ праз дзень яна была ў сталоўцы ў звычайны час, але разам з яшчэ трыма дзяўчынамi i якраз пад самым тэлеглядам. Пасля былi тры жахлiвыя днi, калi яна ўвогуле не з'явiлася. Яго розум i цела, здавалася, сталi звышадчувальнымi, ён зрабiўся нiбы празрысты, i кожны рух, кожны гук, кожны дотык, кожнае слова, што яму прыходзiлася вымавiць або пачуць, прыносiлi яму смяротныя пакуты. Нават у сне ён не мог цалкам пазбыцца яе вобраза. Гэтымi днямi ён не браўся за дзённiк. Калi ён i адчуваў якую палёгку, дык толькi ў працы, калi часам забываў пра свой смутак на цэлыя дзесяць хвiлiн. Ён не меў анiякага ўяўлення пра тое, што магло стацца з дзяўчынай. Нiдзе нельга было пра яе даведацца. Яе маглi выпарыць, яна магла скончыць жыццё самагубствам, яе маглi выслаць у другi канец Акiянii. Але найгоршым i самым верагодным было тое, што яна магла перадумаць i вырашыць болей з iм не сустракацца.
На другi дзень яна з'явiлася зноў. Рука была ўжо без перавязi, толькi стужка пластыру налеплена вакол запясця. Убачыўшы яе, ён адчуў такую палёгку, што не мог стрымацца, каб колькi секунд не паглядзець проста на яе, затрымаўшы позiрк. Яшчэ праз дзень яму амаль удалося з ёю пагаварыць. Калi ён прыйшоў у сталоўку, яна сядзела адна за столiкам даволi далёка ад сцяны. Было яшчэ рана, i зала была няпоўная. Чарга паволi рухалася наперад, Ўiнстан быў ужо каля стала раздачы, але тады чарга на дзве хвiлiны спынiлася, бо нехта наперадзе пачаў скардзiцца, што не атрымаў свой кавалачак сахарыну. Дзяўчына ўсё яшчэ сядзела адна, калi Ўiнстан схапiў свой паднос i пачаў прабiвацца да яе столiка. Ён iшоў да яе нiбы выпадкова, шукаючы вачыма месца недзе ў яе за спiнай. Да яе заставалася метры тры. Яшчэ дзве секунды - i ўсё будзе ў парадку. Раптам нехта паклiкаў ззаду: "Смiт!" Ён зрабiў выгляд, што не пачуў. "Смiт!" - паўтарыў голас гучней. Нiчога не зробiш. Трэба было азiрнуцца. Бялявы, дурнаваты на выгляд маладзён, якога звалi Ўiлшэр i якога ён амаль не ведаў, радасна запрашаў яго заняць вольнае месца за яго столiкам. Было неразумна адмаўляцца. Сустрэўшы знаёмага, ён не мог проста прайсцi мiма i падсесцi за столiк да выпадковай дзяўчыны. Гэта б адразу кiнулася ў вочы. Прыязна ўсмiхнуўшыся, ён сеў. Дурнаваты бялявы твар аж свяцiўся, i Ўiнстан у думках уяўляў сабе, як ён рубае гэты твар матыкай. Праз некалькi хвiлiн столiк дзяўчыны быў ужо заняты.
Але яна павiнна была заўважыць, як ён да яе iшоў, i напэўна зразумела яго намер. На другi дзень ён пастараўся прыйсцi раней. Вядома ж, яна сядзела за столiкам недалёка ад учорашняга i зноў была адна. Проста перад iм у чарзе стаяў нiзенькi, вёрткi, падобны да жука чалавечак з пляскатым тварам i недаверлiвымi вочкамi. Калi Ўiнстан з падносам у руках адышоў ад стойкi, ён убачыў, што чалавечак прабiваецца да столiка, дзе сядзiць дзяўчына. Яго надзеi зноў бурылiся. Было, праўда, яшчэ адно вольнае месца за столiкам, што стаяў трохi далей, але чалавечак, вiдаць, не збiраўся адмовiцца ад блiжэйшага i свабаднейшага столiка. Стаiўшы дыханне, Ўiнстан iшоў за iм. Ён мог пагаварыць з дзяўчынай толькi сам-насам, iнакш усё гэта не мела сэнсу. У гэты момант пачуўся жахлiвы грукат. Чалавечак бразнуўся на падлогу, паднос вылецеў у яго з рук, па падлозе расцяклiся два ручаi: супу i кавы. Ён устаў, кiнуўшы злосны позiрк на Ўiнстана, пэўна, падазраючы, што той падставiў яму нагу. Але на гэтым усё i скончылася. Праз пяць секунд Ўiнстан ужо сядзеў за столiкам побач з дзяўчынай. Яго сэрца было гатовае вырвацца з грудзей.
Ён не глядзеў на яе. Адклаўшы ўбок паднос, ён адразу пачаў есцi. Аднак было вельмi важна як мага хутчэй загаварыць, пакуль нiхто не падсядзе за столiк, але яго ахапiў неадольны страх. Прайшоў тыдзень, як яна ўпершыню звярнулася да яго. Можа, яна паспела за гэты час перадумаць? Так, напэўна, яна перадумала! Было немагчыма, каб усё гэта добра скончылася, у сапраўдным жыццi так не бывае. Можа, ён бы i ўвогуле не вымавiў нi слова, калi б не ўбачыў у гэты момант Эмплфорта, паэта з валасатымi вушамi. Той хадзiў з падносам у руках i бездапаможна разглядаў залу, шукаючы месца. Эмплфорт ставiўся да Ўiнстана з нейкай няяснай прыязнасцю i, напэўна, сеў бы за яго столiк, калi б яго ўбачыў. Заставалася не больш як хвiлiна часу. I Ўiнстан i дзяўчына працягвалi старанна есцi рэдкую полiўку - фасолевы суп. Ўiнстан пачаў размову цiхiм шэптам. Нiхто з дваiх не паднiмаў вачэй, яны працягвалi чэрпаць лыжкамi вадзянiстае рэчыва i абменьвалiся ў мiжчасе кароткiмi, самымi патрэбнымi словамi.
- Калi ў цябе канчаецца праца?
- Васемнаццаць трыццаць.
- Дзе мы можам сустрэцца?
- Плошча Перамогi, каля помнiка.
- Там няма дзе схавацца ад тэлеглядаў.
- Нiчога, калi ёсць натоўп.
- Цi будзе ў нас якi-небудзь знак?
- Не. Не падыходзь, пакуль вакол мяне не набярэцца людзей. I не глядзi на мяне. Толькi стой дзесьцi побач.
- Калi?
- Дзевятнаццаць нуль-нуль.
- Згода.
Эмплфорт так i не ўгледзеў Ўiнстана i сеў за iншы столiк. Аднак Ўiнстан i дзяўчына болей не размаўлялi i пазбягалi глядзець адно на аднаго, наколькi гэта было магчыма двум, што сядзяць насупраць за адным столiкам. Яна хутка скончыла есцi i ўстала з-за стала, а Ўiнстан застаўся, каб выпалiць цыгарэту.
Ўiнстан прыйшоў на Плошчу Перамогi трошкi раней прызначанага часу. Ён хадзiў вакол падножжа вялiзнай калоны, на версе якой статуя Вялiкага Брата ўзiралася ў паўдзённае неба, дзе ў Бiтве на Ўзлётна-пасадачную паласу No.1 ён перамог эўразiйскiя самалёты (колькi гадоў таму самалёты былi ўсходазiйскiя). На вулiцы насупраць стаяў конны помнiк - гэта, як меркавалася, была статуя Олiвера Кромвела. Прайшло ўжо пяць хвiлiн, а дзяўчыны ўсё яшчэ не было. Ўiнстана зноў ахапiў невыказны страх. Яна не прыйдзе, яна перадумала! Ён павольна прайшоўся да паўночнага боку плошчы i адчуў нейкую шчымлiвую радасць, пазнаўшы царкву Святога Марцiна, званы якое калiсьцi адбiвалi: "Ты тры фартынгi даць мне павiнен". I тады ён убачыў дзяўчыну. Яна стаяла каля помнiка i чытала цi ўдавала, што чытае, плакат, закручаны спiраллю вакол калоны. Ён не мог падысцi да яе, пакуль не збярэцца болей людзей, бо вакол помнiка былi ўсталяваныя тэлегляды. Але ў гэты момант аднекуль злева пачуўся гоман галасоў i цяжкi грукат аўтамабiляў. Раптам здалося, што ўсе пабеглi цераз плошчу. Дзяўчына хутка абышла львоў ля падножжа помнiка i пабегла за натоўпам. Ўiнстан рушыў за ўсiмi. З паасобных выкрыкаў ён зразумеў, што зараз па тым баку плошчы праедзе канвой з эўразiйскiмi палоннымi.
