А сам за ёю павандруеш.
Калi сядзець ды так гадацi,
Не выседзiш нiчога, мацi.
Не бойся: людзi не сядзяць,
Зямля не будзе нас чакаць,
Не запустуе, не згуляе!
- А пэўна, - дзядзька пацвярджае.
- Ды як яно ўжо нi было б там,
Зноў кажа бацька, - а пад плотам,
Зямлю купiўшы, не валяўся б,
Ды як бы жыў яшчэ! Не знаўся б
Нi з панскай ласкай, нi з панамi,
Жылi б сабе гаспадарамi.
А што за шчасце тут, спытаем?
Якi прыбытак мы тут маем?
Вуглы падпёрты пiрагамi?
Што грыб падымеш тут часамi?
За ўсё iх голаву, з грыбамi!..
Яно б чаму? служыць бы можна,
Каб не валяўся так нязбожна
У вочы гэты Рак-вар'ят.
Цi ж чалавек ён? азiят,
Душа зацятая, лiхая,
Такiх паноў i свет не знае.
Ды хоць бы пан, а то - зараза,
Так, шалахтун, байструк, пралаза,
Няшчасны вырадак, пастух...
А колькi гонару i мух!
Ды як тут жыць? Няма ахвоты,
I марны ўсе твае турботы.
Жывеш, лiпiш, як на калу ты,
I ногi й рукi ўдзеты ў путы.
А подзьме вецер, i ўсё бухне,
I ўсё старанне тваё рухне.
А дзе дзявацца? Пакукуеш,
А век на службе не звякуеш.
I ўсе тужлiва замаўкалi,
I думкi кожнага займалi
Аб тым, што тут жывеш дачасу,
Жывеш сяк-так, пакуль жывецца.
Калi ж нiбудзь, а давядзецца
Шукаць свайго хлябка i квасу.
IV. НА ПЕРШАЙ ГАСПАДАРЦЫ
- То як жа быць? - спытаў Антонi.
Давай, брат, думаць хоць сягоння
Цi так цi сяк, каб даць параду
I к аднаму ўжо прыйсцi ладу
Раз назаўсёды, аканчальна.
Вядома, служба - рэч гадальна,
А ў гэтым пекле i тым болей:
Не пэўна жыць пад панскай воляй.
Але з чаго пачаць, мой браце?
Бо невялiкае багацце,
I як ты знойдзеш канцы тыя,
Калi кiшэнi ў нас пустыя?
- Ну, ты заглядваеш далёка,
Дык трохi хiбiць тваё вока
Вось гэта раз; а па-другое
У нас ужо ёсць сёе-тое:
Ну, пляц, зямлi на чвэрць надзела;
Лiчы пад тысячу iх смела.
А там зямельны банк паможа,
Быка, карову прадамо...
Чаго палохацца? дармо!
Абы ахвоту меў, нябожа!
А пры жаданнi, пры ахвоце
Сам чорт не страшан у балоце!
Сказаў Мiхал на словы брата,
Сказаў рашуча i заўзята.
А мацi слухае маўклiва,
Аб чымся думае тужлiва;
Сказаць штось хоча i ўздыхае,
Штось за язык яе трымае.
- Вось як пачнеш так разважанне,
Агоркне ўсё табе дазвання,
Нарэшце мацi не ўтрывала:
- Таго няма, другога мала;
А як жывеш ды не гадаеш,
То й лiха тога не зважаеш...
Так... хоць зямлi свае нямнога,
Але ўсё ж лепей, як нiчога.
А збудзь яе - пачуеш страту,
Бо дзе паставiш тую хату,
Калi няшчасце напаткае?
Бо гэта служба ўжо такая.
А там, за светам, на чужыне
Нiхто цябе, ой, не прыхiне!
I як там будзе з той зямлёю?
Не хвацiш голаю рукою,
Няпэўна ўсё i невядома,
Дык больш пiльнуйцеся вы дому!
- Ну, вось кабецiна дзiўная!
Мiхал на жонку нападае.
Цi ж мы зямлю сваю збываем?
Мы на рахункi прыкiдаем.
Ды што, скажы, ну хоць бы й пляц?
Падумаць - выстраiш палац!
Па часе будзе i развага,
Калi ў лоб стукне табе шляга!
- Вядома, бацькаўшчыны шкода,
Сказаў Антось у тоне згоды.
Але ж i трэба меркавацца
I аднаго чаго трымацца;
I не чужым, а сваiм вокам
Агледзець трэба ненарокам,
Як мае быць Заблонне тое;
А можа, выйдзе што-якое.
Рабiць тут трэба - адно слова,
Не то што - цуп-луп! - i гатова,
Бо гэта справа - не пустая;
Людскi ж язык касцей не мае.
Я так бы раiў: выбраць час
I аглядзець усё зараз,
А там сама пакажа справа,
Цi варта шуму ўся аблава,
Бо мо ваўкi ўсе пасхадзiлi.
На том яны i парашылi.
Я тут спыню апавяданне,
Каб значны крок ступiць назад,
Зрабiць уважлiвы агляд
Прычын iмкнення, парывання
На новым грунце сесцi стала,
I чым жыла душа Мiхала.
А поруч з гэтым мiмаходам
Жыццё мiнулае крануць
I ў цёмны кут яго зiрнуць,
Дзе пад халодным яго лёдам
Назло лiхiм яго прыгодам
Крынiцы свежыя цякуць.
Мiхал... вы лепш спытайце самi
Пра палясоўшчыка Мiхала:
Яго ўся воласць наша знала,
Ён быў вядомы мiж панамi!
Ды што паны?! сам князь Антонi,
Я памятаю, як сягоння,
Не раз з Мiхалам меў размову.
I знаў жа службу леснiкову!
Ён ведаў, як свае пяць пальцаў,
Ну, да мала ўсiх мiкалаўцаў.
Патрава здарыцца, пакража,
Як бачыш, вызнае, дакажа
I дойдзе ўжо да галубочка,
Як бы па нiтцы да клубочка.
Дык i не дзiва, што Мiхала
У нас любiлi вельмi мала.
Мiхал сам гэта чуў i ведаў,
Ды што ты зробiш? Так з прадзедаў
Было-вялося i вядзецца,
I ўсё ўпустую люд таўчэцца;
Ды будзе час паразумення
Таўкне пад самае карэнне...
I вось што, братцы, дзiўна ў свеце,
Вы толькi добра паглядзеце:
Той чалавек, што першы, збоку,
Ўжо без таго не ступiць кроку,
Каб не ткнуць пальцам на другога,
Як на заклятага, лiхога,
Ён тое самае ўчыняе,
За што другога бэсцiць-лае,
Як толькi скуру яго ўздзене
Цi чуць кранецца яго кiя
Такiм яшчэ ваўком завые,
I дзе ён добрасць толькi дзене?
На што вада, але i тая
Не ўсюды роўны нораў мае:
Спакойна ў ямах i заторах,
Але капае дол у горах
I страшна пенiцца, бушуе,
I грунт каменны там свiдруе.
А сiла ў тым, на мой пагляд,
Якi выконваеш загад.
Мiхал, як толькi ажанiўся,
Тады ж ад бацькi аддзялiўся,
Бо стала цесна. З той прычыны
Хадзiў на сплаў ён, на вiцiны,
Разоў са два схадзiў у Прусы
Куды не трапяць беларусы?
Але абрыдла гэта справа,
I адвярнуўся ён ад сплава;
Пайшоў на службу таўкануцца,
Бо дома недзе разгарнуцца.
Наўперад ён праз час каторы
Быў пры падлоўчым на каморы.
Стары ляснiчы па-сваему
Цанiў Мiхала, як служаку:
Ганяў усюды небараку,
Як бы скацiну тую нему.
Не раз на жалабы Мiхала
Ляснiчы так казаў, бывала:
- Што ж? добры конь i цягне дужа!
I не пускаў Мiхала з гужа.
Мiхал яму рабочых ставiў,
I сенакосы яго правiў,
I догляд меў за панскiм статкам,
А службу нёс сваiм парадкам,
Бо што ты зробiш тут? стараўся.
Ў другое месца перабраўся
Яму уважыў пан ляснiчы,
I сеў Мiхал у страшнай дзiчы,
Дзе лес адзiн, хмызняк ды поле
Ды ветру посвiсты на волi.
Было зямелькi там валока,
Дзе можна б моцна i глыбока
Пусцiць карэннi ў грунт, абжыцца
Было на чым разварушыцца.
Але бязгнойная, пустая
Зямлi валока была тая,
Дзе рос сiвец ды пырнiк густа
I дзе спакойна каля куста
Ляжаў шарак, бо там нiколi
Саха зямлi не бараздзiла.
Было маркотна i нямiла
У тым пустым, здзiчэлым полi.
Мiхал наехаў без нiчога.
I вось жывi тут, разжывайся,
Хоць сам у соху запрагайся,
Ўпрагай i жонку на падмогу
З трыма малымi хлапчукамi.
Але стаў цвёрдымi нагамi
Мiхал на гэты грунт няплодны.
- Не плач: не будзем тут галодны;
Бог дасць, сяго-таго прыдбаем,
Дабра якога дачакаем,
Так разважаў ён сваю жонку.
Жывым не кiнешся ў палонку!
Зямлi - зiрнi - як скiнуць вокам.
За гаспадарку ненарокам
Мiхал на новым месцы ўзяўся:
Каня, кароўку расстараўся,
Завёў свiней, дзве-тры авечкi.
Тым часам з дому для падмогi,
Саху забраўшы i нарогi,
Антось прыехаў i на грэчку
Узняў маргоў са два папару.
I ажывiлiся амшары,
Запахла свежаю раллёю,
Як бы сам Бог тут над зямлёю
Прайшоў i глянуў мiласцiва.
Антось заложна i цярплiва
У землю ўкладваў свае сiлы.
На божы свет, як бы з магiлы,
З зямлi травiнкай далiкатнай,
Густою шчотачкаю здатна
Выходзяць дробныя зярняткi.
Як у калысачцы дзiцятка,
Калi ўжо трошкi акрыяе,
Сваю галоўку падымае
I навакол глядзiць здзiўлёна,
Так гэта збожжайка зялёна
Да сонца цягнецца лiсткамi,
Бы к матцы дзiцятка рукамi.
Тым часам хлопцы падрасталi,
Старэйшым дома памагалi.
Прайшоў гадок, мiнуў другi,
Ў касьбу запахлi мурагi.
На полi ветла, самавiта
У рад стаялi копкi жыта,
Так аздабляючы загоны.
А ў агародзе мак чырвоны,
Раскрыўшы гожыя лiсточкi,
З iх ткаў прыўдалыя вяночкi
Вакол галоўкi маладзенькай,
Такой прыгожай, зеляненькай.
I часта ў добрую пагоду
Iдзе Мiхал дамоў з абходу,
I хоць чуваць, што ныюць ногi,
Але зварочвае з дарогi
I робiць крук, бо як стрымацца,
Каб не зайсцi палюбавацца
I ярыною i жытамi?
Iдзе, а ветрык з каласкамi
Вядзе прыемную размову
I цешыць душу леснiкову.
Мiхал падыдзе i прыстане
I лаву жыцейка агляне
Ды возьме ў пальцы асцярожна
Яшчэ няспелы i парожны
Ён колас жытнi i паглядзiць,
Рукою лёганька пагладзiць,
Нiбы сынка свайго малога,
I ў сэрцы дзякаваў ён Бога.
У тым кутку, глухiм i дзiкiм,
Стараннем дзядзькавым вялiкiм
I цяжкай працай хлебароба
