- Гэта я, Коля Сушчэвiч, - пацiху выгукнуў ён, i Крамарэвiч шпарчэй пайшоў за iм. Коля сказаў яму прыгнуць галаву, калючае голле зачапiла за лоб i вушы, i Коля сказаў, што трэба закурыць i класцiся спаць. Коля ўжо распараджаўся. Крамарэвiч сеў на нейкае ламачча. Коля раптам сказаў:
- Гэта я забыўся, нам трэба не ў гэтае месца. Пярэйдзем туды.
- Куды гэта? - сказаў Крамарэвiч сумысле. Ён падумаў, што яму не трэба быць такiм паслухмяным перад гэтым хлапчуком. Ён як мае быць вылечыўся ад свайго душэўнага заняпаду. - Куды ж нам iсцi? - сказаў ён. - Ранiцай пойдзем, а цяпер прыдрамнуць трэба. Гэта шалаш нейкi?
Цвёрды i аўтарытэтны тон яго слоў адразу ўзяў пад уладу Колю.
- Гэты шалаш як на аднаго, гэта я сабе яго зрабiў, - абазваўся Коля тонам малога, якi рад пахвалiцца перад старэйшым. - Тут толькi трэба выцягнуцца, дык i ўдвух льга выспацца.
I праўда, што iм трэба было выцягнуцца, каб удвух паспаць да ранiцы. Яны цесна прыцiснулiся адзiн да аднаго спiнамi i глыбока задрамалi. Але ненадоўга. Неўзабаве Коля пачаў гаварыць i кiдацца. Дрымота яго была неспакойная. Праз сон ён гаварыў з бацькам, а пасля пытаўся ў некага, дзе бацька, i некаму казаў, што калi мацi вiсела на шыбенiцы, вецер трапаў яе валасы. Некалькi разоў ён усхватваўся, а пасля зноў кiдаўся на ранейшае месца i прыцiскаўся да спiны свайго суседа. Крамарэвiч выразна ўбачыў i адчуў, як уражана душа гэтага хлапчука i што ён можа стаць на мяжы душэўнага калецтва. I ў гэты момант уся iстота яго ўздрыганулася ад думкi, што яму трэба шукаць сваiх дзяцей, што, можа, каторае з iх толькi падстрэлена i мучыцца дзе. Можа гэта было хворае ўяўленне таго, у што ён сам не верыў, але гэта зноў узнiмала да вялiкага гарту яго ўзбуджанне. Зноў яму стала цяжка, i ён з радасцю заўважыў, што пачало свiтаць.
Пад самы дзень Коля заснуў спакайней, але дрыжаў з холаду. Шалашык быў малы, i ў iм нават стаць нельга было на ўвесь рост. Сплецены з яловых лап, шалашык толькi ад людскога вока ўкрываў таго, хто ў iм быў. Холад цёк у яго адусюль. "Як мучыцца гэтае хлапчанё, i я мучуся, i дзецi мае мучылiся. Якое жыццё настала!.." Страшная нянавiсць здушыла Крамарэвiчу грудзi. Ён стаў i чакаў, пакуль Коля прачнецца i ўстане.
Дзень пачаўся ясны, i пад сонцам да паўдня сышоў з травы iней. Коля павесялеў, як толькi скончыўся абавязак спаць уночы. Надвечар ён знайшоў Крамарэвiча i сказаў, што iдзе на ўсю ноч у разведку, а калi прыйдзе невядома. Ён пойдзе ўжо зусiм у iншы бок. Крамарэвiч бачыў: гэты хлапчук быў ужо яму блiзкi i родны. Ён ужо быў патрэбен яму. Гэта было апiрышча яго душы.
Коля не прыходзiў некалькi дзён. Крамарэвiч адзiн спаў у тым малым шалашы, некалькi разоў на ноч курыў i ўжо i заваду не было таго цяжкага, што раней гняздзiлася ў душы яго. Дзень за днём iшлi шпарка, i як чагосьцi вельмi важнага для сябе ён чакаў, калi вернецца Коля. Ён прыйшоў на сёмы дзень i прынёс дзве навiны, адну ўсiм, а другую толькi аднаму Крамарэвiчу. Першая навiна была: па шашы тымi днямi будуць гнаць многа людзей некуды. Iх адусюль зводзяць i зганяюць у цэнтр раёна. Там з'явiлiся нямецкiя салдаты i раскватаравалiся па хатах. Коля Сушчэвiч расказваў пра гэта без якой бы там нi было ўзбуджанасцi. Можна было падумаць, што ён бачыў што-небудзь цiкавае i толькi, а не тое, што зноў зачапiла яго самыя патаемныя думкi.
- Немцаў многа. Ходзяць па мястэчку. Я з iмi гаварыў. Адно слова наша, а другое нямецкае. Я два днi курыў iхнiя папяросы. Я начаваў адну ноч у палiцэйскай канцылярыi. Я iм сказаў, што гэта я шукаю, каб дзе жыць, бо не ведаю, дзе бацькi, i я адзiн астаўся...
У гэтым месцы ён сцiснуў вейкi воч i счырванеўся, але зноў пачаў спакайней гаварыць:
- Яны мне сказалi, гэтыя палiцаi, iсцi куды начаваць, а я сказаў, што вельмi мне балiць жывот i галава i не ведаю, да каго iсцi. Пасядзеў, прылёг на нейкi куфар з пляскатым векам i ляжаў. Мяне да ранiцы не чапалi. А яны ўдвух усю ноч курылi i гаварылi, што людзей, мусiць, па шашы будуць гнаць. Я яшчэ i назаўтра з паўдня каля iх быў, а пасля вельмi есцi захацеў i пайшоў папрасiў у адну хату. А там мяне ведаюць i пачалi распытваць, цi не ведаю я, дзе мой бацька. А я сказаў, што я сам яго шукаю. Яны на мяне паглядзелi i нiчога не сказалi. Я ўбачыў, што яны нешта ведаюць пра майго бацьку, але казаць мне не хочуць. Я пачаў дапытвацца ў iх, а яны мне маўчаць. Я скончыў есцi i пайшоў пад наш дом, нехта падаставаў з яго вокны. Я зазiрнуў усярэдзiну, дык там з канапкi абiўка здзёртая, а на канапцы, дзе я некалi спаў, нейкi шчанюк ляжыць сабе, схаваўшы морду ў лапы. Мне так нядобра стала, што я адразу пайшоў адтуль. Я выйшаў на шашу i ўбачыў, што там нямецкая танкетка iдзе i немцы з яе страляюць наабапал шашы. Гэта яны прачасаць хочуць кусты паўз дарогу. Дык я падумаў, што гэта яны шашу ачышчаюць, каб па ёй гнаць тых людзей. Я яшчэ вярнуўся ў раён i пайшоў прасiць у немцаў есцi i закурыць. Адзiн немец даў мне пяць белых сухароў i цыгару. Я пералiчыў, колькi там на двары салдат, закурыў цыгару i разгаварыўся з адным немцам. Там дзве роты салдат стаяць, на тым тыднi iх прыгналi. У iх ёсць грузавiкi i танкеткi, i гэта яны будуць ачышчаць ад партызан шашу i трымаць па шашы варту, каб дарога была свабодная iм. Тады я пайшоў пад шэсць хат. Дык туды матацыклiсты прыязджалi i зноў паехалi. Я павячэраў у таго чалавека, што хата з сiнiмi акянiцамi. Ён мне сказаў пра бацьку, я не адчапiўся ад яго, пакуль ён не сказаў.
Тут Коля Сушчэвiч перадыхнуў i спынiўся. Гэта была другая навiна, якую ён сказаў толькi аднаму Антону Крамарэвiчу i некалькi разоў прасiў яго маўчаць пра гэта перад усiмi. Ён аж зажаўся, шпарка гаворачы, аж твар яго перасмыкваўся ад празмернай узбуджанасцi:
- Мой бацька ў немцаў служыць.
- А можа гэта няпраўда, - перарваў на паўслове Колю Крамарэвiч, з гэтага моманту чуючы, як пачынае нараджацца ў яго дзiўная думка: гэта была думка ад задавалення i ад пачуцця зларадства. Аляксандр Сушчэвiч пайшоў на службу да немцаў! Гiтлераўцы павесiлi яго жонку, у яго кватэры на канапе спiць шчанюк валачашчы, а хлопец яго мучыцца ў лесе пад кустамi. А ён немцам служыць! Той самы Сушчэвiч, што некалi быў вельмi востры на слова i на справу! Але не гэта ўсё было самае важнае, з чаго Антон Крамарэвiч быў усе тыя днi ў неспакойнай узбуджанасцi. Прычына ўзбуджанасцi была ў вялiкай крыўдзе: у самы цяжкi момант свайго жыцця, калi ён пакiдаў на жончыны рукi няскончаную хату, ён жа добра ведаў, што Аляксандр Сушчэвiч дурань, хвалько i самы большы тут прайдзiсвет. Але толькi цяпер, праз колькi год, ён скiнуў з сябе тое, у што быў адзеты. Якая вялiкая крыўда душыла Антона Крамарэвiча! Ён ужо не слухаў, што i як дагаварваў да канца Коля. Атрутная думка тачыла яго. "Каб не Аляксандр Сушчэвiч, мой дом даўно ўжо быў бы гатовы! На свеце адным домам было б больш. Я ставiў дом. А ён нiчога не зрабiў добрага. Ён адно не даў мне давесцi да канца будоўлю... Але хто жыў бы цяпер у тым доме? Няма ўжо iх, тых, дзеля каго будаваўся дом. Божа мой, Божа, няма iх!"
Ён аж выгукнуў гэтыя словы. Коля паглядзеў на яго i пакiнуў расказваць аб сваёй разведцы. Позiркi iх спаткалiся.
- А ў маю хату ты там заходзiў? - запытаў Крамарэвiч, прагнучы душой, каб так было, што Коля заходзiў у хату i сказаў яму, што там робiцца.
- Заходзiў, - адказаў Коля. - Я там адну ноч пераспаў на печы.
- Там жа холадна?
- Холадна.
- А певень?
- Сядзеў на той самай жэрдцы.
- I нiхто туды не прыходзiў i не хадзiў паблiзу?
- Не. Цiха было.
- А дзверы ты не забыўся дротам закруцiць?
- Закруцiў як мае быць.
- Ну добра. Дык цяпер, мусiць, на шашу трэба будзе iсцi?
Коля пацiснуў плячыма. Ён рабiў, што да яго належала. А ўсё iншае - на гэта ёсць iншыя людзi.
Праз дзён два прыйшла змена ў жыццi ўсяго атрада, i Крамарэвiч ахрысцiўся на вечнае развiтанне са сваёю адзiнотаю. Коля Сушчэвiч яшчэ раз схадзiў у разведку i сказаў, што на шашы пачаўся небывалы раней рух. Ездзяць машыны з аўтаматчыкамi, матацыклiсты, танкеткi i легкавiкi. Камандзiр здагадаўся, што гэта падобна на нямецкую псiхiчную атаку: многа руху i грукату, каб працiўнiк думаў, што iдзе вялiкая сiла. Гэтак i тут.
На трэцюю ноч атрад зняўся з месца i выйшаў да свiтання на шашу. На ранейшым месцы асталiся толькi двое, i адзiн з гэтых двух быў Коля Сушчэвiч. Камандзiр атрада апошнiмi днямi пачаў думаць, што гэта не так сабе незнаёмыя людзi пачалi з'яўляцца ў гэтым месцы. Гэта маглi быць нямецкiя выследчыкi, якiя вывiжоўвалi партызанскiя сляды. Можа яны напалi на след атрада? Калi гэта так, то пасля аперацыi на шашы не трэба варочацца на гэтае месца. Дык трэба праверыць, цi ў гэтыя днi будуць падыходзiць туды незнаёмцы. Дзеля гэтага ў лесе асталiся Коля Сушчэвiч i добра вядомы яму з самых малых дзён тамашнi чалавек, якi апошнiя перад вайной два гады быў садаводам i пчаляром у блiзкiм да раённага цэнтра саўгасе i часта бываў у доме Сушчэвiчаў. Яны ўдвух самi з сабою памеркавалiся заняць месцы далёка адзiн ад аднаго, каб шырэй абсочваць мясцовасць. Коля ўвесь першы дзень прасядзеў на прыдарожнай таполi, i яму добра вiдно было на шырокую разлегласць. I ўсе падыходы да лесу былi як на далонi. Нават добра заўважаўся дробны кусток шыпшыннiка, ужо без лiсця i прыламаны калёсамi. За дзень Коля не ўбачыў анiводнага чалавека. Было так цiха i пуста, быццам тут нiколi не лiлася чалавечая кроў i быццам бы тут не тлелi ў зямлi прыблудныя ў гэты куток фашысты i iхнiя палiцаi. Змрокам дня Коля злез з дрэва i пайшоў на лагернае месца ў лес, так, як яны i дамовiлiся з садаводам. Той ужо быў там i нецярплiва чакаў Колю. Здавалася, што ён нейкi ўзбуджаны. Ён узяў Колю за плечы i сказаў:
